Ans vroeg om douchehulp, ze kreeg een wandelmaatje

Het gebeurde in een seconde: Ans kwam de voordeur uit om boodschappen te gaan doen, een klap en dan ligt ze op de grond. Als ze weer overeind krabbelt, verdwijnt de fietser die keihard over de stoep racete al om de hoek. Ze is zich een ongeluk geschrokken, hier is ze nou altijd bang voor geweest. Ontredderd zit Ans op de bank met schaafwonden en een zere arm. Pas na een dag belt ze haar dochter. Die stapt meteen in de auto voor de lange rit uit Zeeland. Ze schakelt thuiszorg in, want als alleenstaande moeder van twee pubers kan ze niet lang van huis wegblijven en Ans kan op dit moment niks, in paniek en in de war door het ongeluk. En Ans heeft tenslotte recht op zorg. Toch?

Met de verwondingen valt het verbazend mee, maar de wijkverpleegkundige van Vérian die haar helpt met douchen en aankleden, ziet dat Ans vooral gehinderd wordt door haar angst en onzekerheid. Ze is er zelf van overtuigd dat ze elk moment weer kan vallen. Ze durft de deur niet meer uit omdat zich veel te wiebelig voelt en in paniek raakt bij het idee dat er weer iets gebeurt.

Met de fysiotherapeute durft ze toch aan de slag te gaan. Fysiek kan ze het en stapje voor stapje krijgt ze er zelf ook meer vertrouwen in dat ze dit aankan.

Nu het weer iets beter gaat, merkt Ans dat ze het mist om het voorjaar op te snuiven of even om een boodschap te gaan. Maar helemaal alleen naar buiten, is een brug te ver. En ze zou niet weten wie er met haar mee zou willen gaan. Haar angsten houden haar al veel langer tegen om eropuit te gaan. Zo is ze steeds meer geïsoleerd geraakt. Toen Ans nog getrouwd was met Ton wandelden ze regelmatig met elkaar. Niet alleen rondom huis, maar door heel Nederland. Daar genoot ze altijd enorm van vertelt Ans aan de buurtwerker. Maar om nu alleen te wandelen vindt Ans te spannend en eerlijk gezegd ook niet leuk om zonder iemand te doen.

Dat er vrijwilligers bestaan die het leuk vinden om af en toe iets te ondernemen met iemand die wat steun kan gebruiken, is een verrassing voor Ans. Ze hoort het van de buurtwerker die, getipt door de fysiotherapeut uit het reablementteam, bij haar langsgaat. Met mij gaan wandelen? vraagt ze verbaasd. Als ze de gedachte toelaat, realiseert ze zich dat ze dat spannend, maar ook gezellig zou vinden. Ach, ze vinden toch niemand denkt ze bij zichzelf.

Maar dat loopt anders. Want de buurtwerker kent iemand die een paar jaar terug een wandelgroepje organiseerde in de wijk. Madelon is dat, een stevige vrouw die je niet zomaar omblaast. Ze is ook hartelijk en geduldig en ze wil best een keer per week met Ans gaan wandelen. Al wandelend ontdekken ze hoe snel de natuur in één week verandert. En soms durft Ans niet, dan drinken ze koffie. Dat is fijn, niks is verplicht.