Eef vroeg om een maaltijd, ze kreeg kookles

Evelien en Evert, Eef & Eef voor familie en vrienden, hadden een druk leven. Het bruine café van zijn ouders groeide onder hun handen uit tot een bloeiend café-restaurant. Goed eten zonder gedoe. Evert was in zijn element in de keuken. Evelien stuurde de bediening aan en deed ook alle administratie. Als ze na jaren voor het eerst samen een weekje weg zijn, slaat het noodlot toe. Evert krijgt een hartaanval die hem fataal wordt.

Evelien is altijd een aanpakker geweest. Ze laat het verdriet niet toe na deze klap en zet alles op alles om de zaak voort te zetten. Maar de motivatie om er elke dag weer voor te gaan raakt zoek en als er een schappelijk bod komt verkoopt ze de zaak.

Eef is geen type om stil te zitten. Dat heeft ze haar hele leven nog niet gedaan. Ze geeft zich op voor vrijwilligerswerk bij de voedselbank. Eindelijk kan ze zich aansluiten bij het smartlappenkoor. Dat wil ze al zo lang, maar ze kon zich nooit een vaste vrije avond veroorloven. Tenminste, zo voelde ze dat.

Het valt niet zo op door de wijde jurken die Eef altijd draagt en vroeger de extra kilootjes verborgen. Nu verhullen ze hoe mager Eef wordt. Haar steunkousen passen niet meer goed en draagt ze al een paar maanden niet meer. Als ze in de winter bij de huisarts komt vanwege een zware verkoudheid die maar niet over wil gaan, is hij gealarmeerd. Zorgt Eef eigenlijk wel goed voor zichzelf? De huisarts is er niet gerust op en brengt het balletje aan het rollen. En zo zit Eef ineens tegenover twee medewerkers van het reablementteam die de vraag hebben gekregen of Eef kan worden geholpen met het aantrekken van haar steunkousen.

“Wat zou jij graag zelf willen kunnen doen?” is een vraag die haar stil maakt. Ze is gewend om altijd iets om handen te hebben, stilstaan paste nooit in haar drukke leven. Ook nadat de zaak verkocht was stortte ze zich op allerlei activiteiten. En sinds een aantal maanden lukt dat allemaal niet meer.

Na lang nadenken zegt Eef: “Eten. Samen eten en zelf leren koken.” Al die jaren at ze eind van de middag een warme maaltijd in de zaak. Met de keukenbrigade, voordat de eerste gasten kwamen. Even rust, stilte voor de storm. Koken heeft ze na de huishoudschool nooit meer gedaan en het smaakt haar ook helemaal niet in haar eentje. Ze heeft al heel wat kant-en-klaarmaaltijden lusteloos in de gft-bak gekieperd.

Dat was een paar maanden geleden. En nu gaat ze naar kookles. Niet zomaar kookles, maar het betere koken. Wat een goed idee! Enorm uitdagend, maar ze heeft toch veel gezien in de restaurantkeuken en ze spreekt de keukentaal. Maar het leukste is dat je samen een diner kookt en het daarna gezamenlijk opeet. Met een mooi glaasje passende wijn er bij. Natuurlijk betaalt ze dit zelf en ze kan het zich gelukkig permitteren. Toch voelt de tip om dit te gaan doen wel degelijk alsof ze iets gekregen heeft. Dit zijn avonden waar ze oprecht naar uitkijkt!

Het is geen oplossing voor elke dag, maar die heeft ze via de buurtwerker wel gevonden. Doordeweeks gaat ze naar de Zilverschoon. De eerste keer is de buurtwerker met Eef meegegaan. Het was best spannend. Het blijkt dat ze daar dagelijks een maaltijd eten. Had ze dat maar eerder geweten. Het eten is best smakelijk, maar ze geniet vooral van de geluiden: het gekletter van de pannen, een soeplepel die over de bodem schraapt, het geroezemoes van mensen die een praatje aanknopen. Inmiddels zijn er weer wat kilootjes bij. En die steunkousen zijn inmiddels in de juiste maat en trekt ze zelf weer aan.